همه فرزندان من!

با خانم والده «چهل سالگی» تماشا می کنیم: 

مامان جان: ... این قدر بدم میاد بچه ها٬ این مدلی پدر و مادرشون رو خطاب میکنن! 

من که تازه میخواستم بگم دیگه در زمینه صدا زدن والدین الگو شدم و  اون دختره هم پدر و مادرش رو "پسرم" و "دخترم" صدا میزنه، میخوره تو ذوقم و با تعجب میگم: واقعاً بدت میاد؟....پس چرا تا حالا بهم چیزی نگفتی؟ 

مامان جان یه نگاه به من میکنه و یه نگاه به تصویر فیلم.... تازه متوجه میشه و لبخند میزنه: تو که مامان من هستی بچه جان ..... از این که اسم کوچیکشون رو صدا کنن خوشم نمیاد! ..... پدر و مادر همیشه فرق دارن!

مامان و بابا اون قدر "فرزندم" گفتن های من و مدلهای عجیب و غریب اسم بردنم رو شنیدن که دیگه خیلی چیزها براشون غیرعادی نیست! 

 پ.ن.:بالاخره فلک «لحاف پاره خود را با بام ما» هم تکاند...