لحاف پاره خود را به بام ما «بتکان»!

جهت ثبت در حافظه یک خط در میانم: 

نگاهی به باقی مونده درسا انداختم و اخمام رفت تو هم. 

هنوز صدای چیک چیک از ناودون میومد. 

طبق معمول از جام پا شدم و یه چرخی تو این خونه نقلی زدم و از پنجره آشپزخونه بیرون رو نگاه کردم. 

توی پرتو نور تیر چراغ برق سایه هدیه های آسمون رو دیدم ..... اما با چند ساعت پیش فرق داشتن! 

درست میدیدم.....برف! 

پ.ن.:تند تند اومدم اینارو نوشتم تا یادم بمونه اونی که یه شب سرد زمستونی آسمون قرمزی که ازش پنبه میبارید رو نگاه میکرد .....اونی که معلوم نبود تو اون طلمات از چی داره عکس میگیره.....اونی که دستش رو تا کتف از پنجره بیرون آورده بود و دونه های برف رو تو هوا قاپ میزد من بودم!  

یادم بمونه اون آقای رفتگر که از کوچه رد میشد.... 

یادم بمونه چه جوری باد، برف رو از پنجره به داخل میپاشید.....یادم بمونه که پرده یاسی خونه و آستین نارنجی من چه طوری نمناک شدن!  

یادم بمونه که تو این لحظه هنوز یه دستم از اون یکی سردتره!