فامیل دور!

خیلی وقت پیش ها که عضو فـ.یـ.س بـ.وک شدم، دلم میخواست دوباره به دوستان سالهای دورم، نزدیک شم.
اما چند نفری که عضو بودن فعالیت چندانی نداشتن و اونهایی که یه زمانی سر و تهشون رو میزدی باز از اینترنت سر در میاوردن اصلا عضو نیستن! در عوض همدانشگاهی های عزیز اعم از همکلاسی ها و اینترنها و رزیدنت ها حضور گسترده ای داشتن!
دوستان صمیمی تر رو که گم نکرده بودم و شماره هاشون و حتی آدرس خونه هاشون رو هم داشتم، از زیارت دوستان همدانشگاهی هم که همه روزه مشعوف میشم(!)، این بود که کل فعالیتم به همون عضویت و اضافه کردن یه پروفایل به فـ.یـ.س بـ.وک ختم شد.
چند روز قبل، همین جور بی مقدمه به یاد فامیل دورگه ایرانی-فرانسوی یکی از همکلاسیهای قدیم افتادم که یکی دوسالی از ما کم سن و سال تر بود و توی مسافرت هاشون به ایران، به مدرسه ما هم اومده بود.
یادم افتاد اولین بار که به مدرسه مون اومد مادرش روسری رو تا روی چشم هاش پایین کشیده بود تا یه تار مو هم پیدا نباشه! معلوم نیست در مورد ایران چی شنیده بودن که زلفهای بیرون از مقنعه همکلاسی عزیز رو میدیدن و باز بچه شون رو اون طور بقچه پیچ کرده بودن!
یادمه دختر فرنگی مذکور که نسبت خیلی خیلی خیلی دوری هم با ما داره،کم کم فهمید که از اون خبرا هم نیست و در آخر نه تنها روسریش به مقدار زیادی عقب نشینی کرد، بلکه گیس بلندش هم از توی پالتوش به بیرون مهاجرت کرد!!!
هیچ وقت یادم نمیره وقتی رو که میخواست با بچه ها عکس یادگاری بگیره..... یه عده از همکلاسی های سرخوشمون فیگورهایی میگرفتن که از فرط خنده اشک آدم رو درمیاورد!
گمونم دوست های خارجیش وقتی اون عکسها رو دیدن از تعجب شاخ درآوردن و به کمبود تخته در مملکت ما ایمان آوردن!!!
این شد که وقتی مشغول گودر صفر کردن بودم، یه سری هم به فیس زدم و با وجود اینکه چهره ش اصلا یادم نبود، تونستم بشناسمش!
بله .... دیدم که دختر کوچولوی لاغر و محجبه(!) اون روزها حسابی بزرگ و تپلی شده و داره از پاریس به همه لبخند میزنه!