شبه.
تاریکه.
نگهبان توی اتاقش مشغول تماشای فوتباله.
آروم آروم از راهروها عبور میکنه و به اون اتاق میرسه...
همه برگه هارو برمیداره و از راهی که اومده برمیگرده...
دور ِ دور که شد همه شون رو میسوزونه و یه نفس راحت میکشه...
اینجوری به نفع همه ست....همه راحت میشن...همه!
پ.ن.: کاش این ماجراجویی ها فقط مال فیلم ها و کتاب ها نبود ...... کاش میشد:|
کاش درست میشد...
یکی از آخرین جلسات کلاس هامون توی دانشکده بود....... با چند نفر از بچه ها بیرون کلاس درباره گروه بندی هامون بحث میکردیم.
یکی از بچه های ورودی 88 اومد و پرسید :آقای فلانی توی کلاسه؟
چون این آقای فلانی یکی از آدمای اکتیو بود که رییس همه جا هستن و بالطبع معروف هم بود چند نفر از بچه ها میشناختنش و گفتن: نه! اون که 86 ایه!(ترجمه: هشتاد و شیشیه!!!...با لحنی که میگه چرا اینجا دنبالش میگردی؟!)
اون بچه هم گفت: اِااااا.......پس شما ورودی 87 ین؟!
چون بعد از دوران فیزیوپات(بعد از ترم 5) به ندرت ممکنه کلاسها توی دانشکده برگزار شه،در اون زمان سال بالایی تر از ما توی دانشگاه یافت نمیشد! حتی کلاسی که ما دم درش بودیم مخصوص بچه های فیزیوپات و بالاتر بود! به خاطر همین همگی زدیم زیر خنده و شخصیت بچه مردم خرد و خاک شیر شد!
یعنی چند ماه هر روز رفته دانشگاه و برگشته ولی هنوز به ذهنش خطور نکرده که چرا کلاس های خودشون اون قسمت ساختمون برگزار نمیشه!......یعنی کلی به خودِ بی حواسم امیدوار شدم!
البته زیادم تقصیر اون نبود.....همکلاسی های ما خوب موندن ;)
قدیما فکر میکردم این روزهایی که هوا جون میده برای گردش، امتحان داشتن نهایت بدبختیه........اما الان میبینم بدتر از اینم هست.......این که دیگه فرجه ای قبل از امتحان وجود نداره.......این که روز قبلش هم باید تو بیمارستان باشی........این که همه ملت میذارن و اون روز میان درمانگاه،جوری که از شانس تو تعداد مریضا دو برابر شلوغ ترین روزهاست و تو دیرتر و خسته تر از هرروز دیگه میرسی خونه..............این که صبح روز امتحان هم باید قبل از خروس خون بری و progress note بذاری و سر راند مریض present کنی........این که فردای امتحان هم بخش جدیدت شروع میشه.................
اینا خیلی بدترن!
پ.ن.:بیخود نیست میگن «رو شکر کن مباد که از بد بتر شود»!