پرچین بهشت
آن سوی مرغزار٬ روستایی بود پر درخت.
در امتداد جاده ای باریک که از وسط روستا می گذشت٬ فقط درخت می دیدی و سبزه.
ناگهان از پس یک پیچ٬ گوشه ای از بهشت نمایان شد!
باغی یک سره پوشیده از گل های رنگارنگ٬
طوری که فاصله ای بین بوته های بلندشان قابل تشخیص نبود.
تا چشم کار می کرد برگ بود و غنچه و گل.
همراه با پرچینی که گل های صورتی٬ بنفش و سفید٬ جای جای آن را فرا گرفته و گویی روی خطوط موازی اش٬ نتی موزون پدید آورده بودند.
نتی که با نور درخشان خورشید نواخته می شد و تصویر رو به رو را جلا می داد ...
پ.ن.:خیلی دلم می خواست عکسی به یادگار از این منظره بهشتی داشته باشم اما قبل از اینکه کاری کنم ماشینی جلوی میدان دیدم پارک کرد و بلافاصله بعد از اون دسته ای از اهالی اونجا تجمع کردن و مشغول صحبت شدن... این عکس٬ یادگار اون روز و اون روستاست ولی تصویر اون پرچین نیست....حیف!
فرزند سالم!
یکی از اینترن های بخش زایمان نیومده بود و رزیدنت ها عصبانی از این وضع، از هر فرصتی برای تماس با دفتر آموزش و درخواست اینترن جایگزین استفاده می کردن.
چهار نفر بستری بودن و چند تای دیگه هم در حال طی مقدمات بستری!
وای از اون زمانی که همزمان درد داشتن و داد می زدن!وااااااای!!!
من و همگروهی این قسمتم هم برای کمک به بقیه و پر کردن جای اون اینترن دائم در حال بدو بدو بودیم.
بالاخره زمان به دنیا اومدن یکی از کوچولوها که ما فقط ضربان قلبشون رو می شنیدیم رسید و راهی اتاق زایمان شدیم.
با هزار زور و زحمت نوزاد به دنیا اومد و اون گریه معروف رو سرداد!
همه در تکاپوی رسیدگی به مادر و بچه و گرفتن نمونه خون بند ناف و ... بودن و ما و دانشجوهای مامایی هم در حال نظاره ... توی این هیر و ویر، مادر بچه که رنگ و روی تقریبا سیانوتیک بچه ش رو دیده بود(متمایل به بنفش کبود٬چون زمان عبورش از کانال زایمانی طولانی شده بود) مدام می گفت: چرا این رنگیه؟! ... چرا اینجوریه؟...لحظه به لحظه هم نگران تر می شد.
همه می گفتن: بچه که خوبه ... نگران نباش...
اما سوزنش گیر کرده بود و ول کن نبود!
با خودم فکر می کردم که بذار بچه دوتا نفس بکشه و طعم اکسیژن رو بفهمه بعد! که دیدم مادر بچه خیره شده به چشم های من... انگار که مخاطب این سوالها من باشم!
خنده م گرفته بود که اون وسط آدمی متخصص تر از من پیدا نکرده! ... گفتم: همه اولش این رنگی ان دیگه!
حالا اینکه چه طوری تونست توی اون شلوغی، صدای من رو که در حالت عادی هم به سختی شنیده میشه تشخیص بده رو دیگه خدا عالمه، ولی آروم تر شد و پرسید: یعنی سالمه؟
همراه بقیه گفتم:آره!
باز هم پرسید:همه جاش سالمه؟
یکی از ماماها جواب داد:آره دیگه! سالم سالمه .... بچه رو بهش نشون داد و گفت: ببین پسر کاکل به سرتو!
خدارو شکر این بار دیگه کوتاه اومد... نگاهش رو از چشمهای من به صورت بچه چرخوند و من رو از مسئولیت پاسخگو بودن و شفاف سازی خلاص کرد!
...
ادامه مطلب ...دیشب
نشسته م کنار کتاب هام و هر از چند گاهی نگاهشون می کنم و آه می کشم ولی این طلسم شکستنی نیست...
نمی تونم شروع کنم.
درسته! باز هم امتحان...
نسیم کم جون اما خنکی از پنجره وارد میشه ...
یادم میاره دیشب٬ همین لحظه خیره شده بودم به آسمون...
دیشب فهمیدم هنوز هم عاشق این پیرهن پولک دوزی شده آسمونم ...
هنوز هم چشم می گردونم تا شاید یه ستاره دنباله دار ببینم...
هنوز هم میتونم سرم رو بگیرم بالا و بین اون همه ستاره دنبال ستاره شمال بگردم!
فقط کافیه اتفاق نگران کننده ای نیفته...
این جوریه که می تونم همون آدم سابق باشم!
اول و آخر
تلفنی کلی سفارش ریز و درشت از اقلام ماه رمضون اعم از زولبیا بامیه ٬ رشته خشکار و چه و چه قطار کردم برای خونه!
بابا می گه: ماه رمضون که تموم شد ...
می گم: به خاطر همین گفتم بگیریشون دیگه!
...
از ماه رمضون امسال چیزی نفهمیدم.
همش به خواب یا تقلا برای بیدار شدن و رفتن به بیمارستان گذشت.
آموزش بی انصاف این بیمارستان حتی حاضر نشد ساعت شروع رو چند دقیقه جا به جا کنه تا یکی یکی با چشم های پف کرده وسط گزارش صبحگاهی از راه نرسیم!
اصلا نفهمیدم کی شروع شد که حالا داره تموم می شه ...
غم انگیزم...
پ.ن.: روز بعد از نوشتن پست قبلی٬ ظهر که به خونه برگشتم ٬ دیدم مامان خانم به یکی دیگه از شماره های اون شرکت زنگ زده و با ابهت خودش اینترنت رو به آغوش گرم خانواده برگردونده
!
مشکلی نیست که آسان نشود!
چند روزیه که اینترنت محترم قاطی کرده .... الانم که بالکل قطعه. هی با خودم گفتم امروز درست میشه... فردا درست میشه... اما نشد.
در حالی که تند تند آماده میشدم تا بریم بیرون، با پشتیبانی تماس گرفتم..... درباره اینکه سیستمشون شارژ این ماه رو قورت داده گفتم....اونا هم گفتن مشکلی توی خطت پیش اومده و چند روز دیگه رفع میشه و اعداد عجیب و غریبی که جایگزینش شده هم به همین دلیله.
آخرش هم پرسید: مگه مشکلی دارین؟
منم مثل انسان های خوشحال گفتم: نــــــه! فقط همین رو میخواستم بپرسم دیگه!
گوشی رو که قطع کردم تازه متوجه حرفم شدم!
در حالی که هر و هر میخندیدم به این فکر می کردم که یعنی من خیلی گیجم که زنگ زدم و آخرشم میگم مشکلی ندارم یا پشتیبانی اون شرکت که با وجود این همه کلمه «مشکل» که توی حرفامون رد و بدل شد این سوال رو ازم پرسید؟!
به این نتیجه رسیدم که گویا هر دو گزینه صحیح هستن!
از اون موقع هم به خودم دلداری می دم که چون خیلی عجله داشتم این سخنان گهربار رو تحویلشون دادم...آره!
الآن هم اینترنت نداریم و من هم همچنان مشکلی ندارم!!!