از اون دسته افراد هستم که اگر تا کره ماه هم با کسی همسفر باشم٬ کسی که اول سر حرف رو باز میکنه نخواهم بود!
اما نمیدونم چه طور بود که همیشه توی هر جمعی خیلی زود دوست پیدا میکردم و با کمال تعجب همیشه هم این دوست ها بهترین های اون جمع بودن.
دوستانی که داشتم (و دارم البته) از اون جنس آدم ها هستن که اگر بعد از هزار سال هم ببینمشون مطمئنم که تغییری نکردن.....
جوری هستن که آدم کنارشون غریبی نمیکنه ....
اما...
....... اما الان یقین دارم که این استعداد دوست یابیم رو یه جایی ـ شاید پشت درهای دانشگاه ـ جا گذاشتم...
سرگذشت این روزهای من:
خب!.....امروز هم زود تعطیل شدیم......چه استاد فهیمی بود ..... خدا خیرش بده!
بهتره برم درسم رو بخونم تا این امتحان هم به سرنوشت قبلیها دچار نشه:|
کتابم رو برمیدارم ......چرق چرق (صدای ورق خوردن کتاب!!!)
از صفحه 222 شروع میکنم که شگون هم داشته باشه!(همین الآن خودم کشف کردم که این عدد شگون دارهD:)
خب....Atchoooo................Atchooooooooo..........ای بابا!!!!
..... و همین طور عطسه و عطسه تا پاسی از شب:|
+ آدمی که به درس آلرژِی داره به کی بره بگه این دردش رو؟؟؟!!!
کامپیوترم هم به بلاگ اسکای حساسیت داره .......این دکمه refreshش هرز شد دیگه!
پ.ن.: سرعت اینترنتم که دیگه نوبره.........والا، به خدا ما مدرسه هم که میرفتیم اینترنت بود ........یکی از علاقه مندی های منم دانلود عکس های طبیعت و هنری و ... از عکاس های معروف دنیا بود....... هر کدوم هم حجم داشت این هوا!!!
.... page های خارجی که الان دیگه لودشدنشون با خداست!
واقعاً به کجا داریم میریم؟؟؟؟
مهارت زیادی لازمه تا آدم بتونه فقط با یک لیوان دوغ مانتو و شال خودش ، مانتو و شلوار مامانش و گوشی خودش رو دوغی کنه ..... حتی آخر کار کمی هم از دوغ توی لیوان باقی بمونه!!!
خوشبختانه من از کسانی هستم که این مهارت رو دارنD:
....
قضیه وقتی جالب تر میشه که داری با لباس های مزین به لکه های سفیدت وارد خونه میشی و از قضای روزگار تمام همسایه هاتون دم در هستن و به اتفاق مامانت یه دور با همه سلام علیک میکنی!!!