از اون دسته افراد هستم که اگر تا کره ماه هم با کسی همسفر باشم٬ کسی که اول سر حرف رو باز میکنه نخواهم بود!
اما نمیدونم چه طور بود که همیشه توی هر جمعی خیلی زود دوست پیدا میکردم و با کمال تعجب همیشه هم این دوست ها بهترین های اون جمع بودن.
دوستانی که داشتم (و دارم البته) از اون جنس آدم ها هستن که اگر بعد از هزار سال هم ببینمشون مطمئنم که تغییری نکردن.....
جوری هستن که آدم کنارشون غریبی نمیکنه ....
اما...
....... اما الان یقین دارم که این استعداد دوست یابیم رو یه جایی ـ شاید پشت درهای دانشگاه ـ جا گذاشتم...
واقعا همین جوریه که میگی.((استعداد دوست یابی و ...)) پشت در جا موند
پس مثل اینکه همدردیم:|
بدجور!!!!
اصلا روزگار بدیه:|
حالا اگه یه روز اون خورشیدخانم نباشه همه دلتنگش میشنا...
آره والا!....اما کیه که توجه کنه؟!