پرچین بهشت

آن سوی مرغزار٬ روستایی بود پر درخت. 

در امتداد جاده ای باریک که از وسط روستا می گذشت٬ فقط درخت می دیدی و سبزه. 

ناگهان از پس یک پیچ٬ گوشه ای از بهشت نمایان شد! 

باغی یک سره پوشیده از گل های رنگارنگ٬  

طوری که فاصله ای بین بوته های بلندشان قابل تشخیص نبود. 

تا چشم کار می کرد برگ بود و غنچه و گل. 

همراه با پرچینی که گل های صورتی٬ بنفش و سفید٬ جای جای آن را فرا گرفته و گویی روی خطوط موازی اش٬ نتی موزون پدید آورده بودند. 

نتی که با نور درخشان خورشید نواخته می شد و تصویر رو به رو را جلا می داد ...  

پ.ن.:خیلی دلم می خواست عکسی به یادگار از این منظره بهشتی داشته باشم اما قبل از اینکه کاری کنم ماشینی جلوی میدان دیدم پارک کرد و بلافاصله بعد از اون دسته ای از اهالی اونجا تجمع کردن و مشغول صحبت شدن... این عکس٬ یادگار اون روز و اون روستاست ولی تصویر اون پرچین نیست....حیف!