نوزادان دیروز...امروز...

اواسط بخش زنان، متوجه شدم یکی از اساتید همین بخش که دیگه سن و سالی هم ازش گذشته، زمانی پزشک بیمارستانی بوده که من اونجا به دنیا اومدم. 

اون طور که از شنیده ها برمیاد در اون روز و روزگار آدم شوخ طبعی هم بوده! به عنوان مثال آه و ناله ها و داد و فریادهای مادرهای جدید رو به یادشون میاورده و هر هر می خندیده! 

به مامان خانم من هم گفته: این همه حرص خوردی، آخرشم همین دختره رو دنیا آوردی؟! 

حالا بماند که برخلاف الان()،تحفه ای بودم از بدو تولد تا سالهای اول زندگی! 

اون زمان دختر ناز و تو دل برویی بودم و به گفته همه کسانی که حضور داشتن، پرستارهای بخش نوزادان همکاراشون از بخش های دیگه رو خبر میکردن که بیان و من طفل معصوم رو ببینن و ... 

وقتایی که برای گزارش صبحگاهی دیر می رسیدم و این استادمون فقط سلامم رو جواب میداد و بداخلاقی نمیکرد، تو دلم بهش میگفتم: من همون دختره م هااااااا!  

زمانی اون یه متخصص زنان تازه کار بود و الان نوبت بچه هایی که به دنیا آورده ست تا پدر یا مادر بشن... 

و یا حتی همکارش! 

واقعاً چیزی عجیب تر از زندگی هم وجود داره؟! 

.... 

پ.ن.: فعلا روزها رو در بخش نوزادان و گاهی هم NICU می گذرونیم و از ونگ ونگشون فیض میبریم!...برخلاف بخش قبل،چیزهایی بهمون یاد میدن و مواردی رو که لازمه روی نی نی کوچولوها نشونمون میدن.امیدوارم بقیه بخش های اطفال هم همین طور باشه. 

من و همگروهی ها زمان یادگیری، چپ و راست برای این نیم وجبی ها غش و ضعف میریم!